- Dna moczanowa - Zachorowanie na dnę jest ściśle związane z otyłością, cukrzycą i innymi chorobami cywilizacyjnymi. Aż 50% chorych na dnę cierpi jednocześnie na zespół metaboliczny, tj. współistnienie otyłości, nadciśnienia i podwyższonego poziomu glukozy we krwi.
- Hiperurykemia a inne schorzenia - U pacjentów z hiperurykemią występuje zwiększone ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2. Okazuje się również, że stężenie kwasu moczowego w surowicy może wzrastać w przypadku upośledzonej tolerancji glukozy jeszcze długo przed wystąpieniem objawów cukrzycy.
Konsekwencje odległe hipoglikemii
Lepsza kontrola metaboliczna powiązana jest z rzadszym występowaniem i późniejszym początkiem powikłań o charakterze zmian mikroangiopatycznych. W badaniach wykazano, że intensywne leczenie zmniejsza ryzyko rozwoju retinopatii cukrzycowej w porównaniu z pacjentami leczonymi konwencjonalnie przy porównywalnym odsetku HbA1c. Z drugiej strony mniejszy odsetek HbA1c może zwiększyć ryzyko wystąpienia ciężkiej hipoglikemii, która może być nawet przyczyną śmierci u diabetyków.
Chorzy obawiają się ciężkiej hiperglikemii ze względu na możliwość wystąpienia neuroglikopenii i upośledzenia funkcji poznawczych. Do tej pory nie ma niezbitych dowodów naukowych potwierdzających związek pomiędzy trwałym upośledzeniem funkcjonowania mózgu a epizodami hipoglikemii. Prowadzone badania naukowe nie dają jasnych odpowiedzi.
Ciężka hipoglikemia wywiera znacznie większy wpływ na rozwijający się, wrażliwy mózg dziecka, zwłaszcza jeśli zachorowało ono na cukrzycę typu 1 w pierwszych latach życia. U małych dzieci powtarzające się epizody drgawek spowodowanych hipoglikemią mogą wywoływać trwałe zmiany w centralnym układzie nerwowym i upośledzać funkcje poznawcze. U młodocianych i młodych dorosłych takich konsekwencji nie zaobserwowano. Naukowcy tłumaczą ten fakt zależnością wpływu glikemii na funkcje poznawcze od wieku. Mózg dorosłych wydaje się być względnie odporny na epizody ciężkiego niedocukrzenia. Jednakże częste stany głębokiej hipoglikemii powtarzające się na przestrzeni długiego okresu czasu są niekorzystne dla pacjentów, ale trwałe konsekwencje neurologiczne w przebiegu śpiączki i drgawek są rzadkie.
Obawa przed konsekwencjami hipoglikemii skłania badaczy do prowadzenia badań w celu uzyskania wskazówek klinicznych. W jednym z nich stwierdzono, że u dorosłych chorych na cukrzycę typu 1, u których choroba rozpoczęła się w dzieciństwie lub w okresie młodzieńczym zaobserwowano współwystępowanie neuropatii obwodowej i upośledzenie czynności poznawczych. Epizody ciężkiej hipoglikemii w wywiadach nie miały istotnego wpływu na funkcje poznawcze. W innym badaniu zaobserwowano związek pomiędzy neuropatią a ciężką hipoglikemią, zwiększającą stopień upośledzenia czynności poznawczych.
U wielu chorych na cukrzycę hiperglikemia wywołuje niekorzystne zmiany w naczyniach krwionośnych całego organizmu. U tych pacjentów epizody ciężkiej hipoglikemii są bardziej groźne niż u osób ze zdrowymi naczyniami krwionośnymi. Okresowa neuroglikopenia może nasilać niekorzystny wpływ przewlekłej hiperglikemii na mózg. Dlatego chorym zaleca się unikać częstych epizodów ciężkiej hipoglikemii, aby wyeliminować potencjalne długofalowe ryzyko uszkodzenia mózgu we wszystkich grupach wiekowych chorych na cukrzycę typu 1.